Prométennos traballo, prométennos un soldo fixo... prometen indemnizacións, prometen que o do Prestige nunca máis voltará ocorrer... Prométennos a panacea, prométennos o Paraíso... Pero o galego colle a súa maleta e marcha, cando qer ficar na súa terra... Como son as cousas, que diría o outro, que o galego sexa forasteiro na súa propria casa... nun país galego no que impera o estranxeiro, onde os nosos cartos van encher as arcas de fóra... os nosos cartos... o noso dinheiro... a nosa suor... a nosa sangue... i é agora cando me lembro das verbas de Castelao...: "quen nom lle da de comer á vaca, nom ten dereito a muxila..." o que ven a dicir que quen nom traballa nom ten dereito a remuneración... e somos nós, os galegos os que traballamos, e os madrilenhos os que cobran...
...¿Coincidencia? Nom, esplotación... ¿Solución? Rebelión...
